In het kader van de Week tegen Kindermishandeling, dit jaar met het thema Laat me niet los!, spraken we met Mike, medewerker bij Veilig Thuis Utrecht. Mike vertelt over de betekenis van niet loslaten voor kinderen in kwetsbare situaties en de impact van aandacht en betrokkenheid van zowel professionals als omstanders.
“Voor kinderen kan niet loslaten betekenen dat ze voelen dat er mensen zijn die écht om hen geven”, vertelt Mike. “Kinderen in lastige thuissituaties denken al snel dat problemen hun schuld zijn, bijvoorbeeld bij scheidingen. Wanneer ze losgelaten worden, versterkt dat vaak juist het gevoel van schuld en isolatie.”
Mike haalt een voorbeeld aan, waarin hij vertelt dat het niet uniek is als een jongere bijna 18 jaar wordt, het gevoel heeft in een ‘zwart gat’ te vallen als hulp zou stoppen vanwege de bereikte leeftijd. Dankzij verlengde jeugdhulp, die tegenwoordig tot 23 jaar kan worden voortgezet, hoeven deze jongeren niet losgelaten te worden. “Deze verlenging van hulp voorkomt dat jongeren het gevoel hebben losgelaten te worden door mensen die ze zijn gaan vertrouwen en soms nog hard nodig hebben.”
Door goed te luisteren geef je een kind het gevoel dat het niet losgelaten wordt. “Bij Veilig Thuis zien we veel en herkennen we, met onze ervaring, signalen. Wanneer we een melding ontvangen waar ook een kind bij betrokken is, beoordelen we deze altijd met het perspectief van dat kind als uitgangspunt. Onze aanbevelingen en adviezen aan andere hulpverleners zijn gericht op het welzijn van het kind. Ieder verhaal heeft meerdere kanten. Door goed te luisteren en de juiste vragen te stellen, pikken we die signalen op die duiden op een kind dat door de omgeving niet voldoende wordt geholpen. Dit geven we in de overdracht naar hulpverleners mee.”
Ook mensen in de omgeving kunnen bijdragen aan het niet loslaten. “Zelfs kleine gebaren maken al het verschil”, legt Mike uit. “Ik had laatst iemand aan de telefoon, die zorgen had over ruzies en huilende kinderen bij de buren. Door simpelweg een knikje of glimlach naar dat kind te geven, laat je iemand weten dat je het ziet en erkent, ook al lijkt het een klein gebaar.” Mike benadrukt ook het belang van het sociale netwerk om een kind heen. “Als er iemand is die dit kind kan steunen, zoals een familielid of buur, kan het kind zich gezien voelen.”
De grootste uitdaging in het niet loslaten van kinderen ligt volgens Mike in het samenwerken met andere hulpverleners en het activeren van het netwerk rondom het kind. “De ultieme voldoening in ons werk komt wanneer we in staat zijn een goede samenwerking op te zetten zodat de juiste hulp wordt betrokken of ingezet. Het netwerk, variërend van familieleden tot buren en van scholen tot sportcoaches, kan een belangrijke factor zijn om een kind structurele steun te geven en het gevoel te bieden dat het niet losgelaten wordt.”
Mike benadrukt dat iedereen een rol kan spelen in de zorg voor kinderen. “Door je ogen er niet voor te sluiten, signalen serieus te nemen en daar vervolgens ook actie op te ondernemen, dragen we allemaal bij aan het zorgen dat een kind zich niet losgelaten voelt. Samen zorgen we ervoor dat kinderen zich gesteund en gezien voelen, zelfs in de moeilijkste tijden.”